Budynek bez drzwi (22 min. 19’’): realizacja Joanna Janiszewska i Wanda Wasilewska, montaż i edycja: Krzysztof Jankowski i Wanda Wasilewska
Reportaż autorstwa socjolożki Joanny Janiszewskiej i dziennikarki radiowej Wandy Wasilewskiej przybliża z subiektywnych perspektyw sytuację społeczną i ekonomiczną we wsiach Gronów i Poźrzadło. Obrzeżami tych miejscowości przebiega autostrada A2, ale problematycznym dla ich mieszkańców okazuje się brak zjazdów. Głównymi bohaterami reportażu są państwo Maria i Mirosław Jasenikowie, których dom położony jest pomiędzy autostradą a DK 92 oraz lokalni przedsiębiorcy Dariusz Majchrzak – właściciel zakładu wulkanizacji oraz Jeremiusz Jurczyk - właściciel upadłej stacji benzynowej, którzy zdecydowali się na zakup gruntów położonych blisko planowanego jeszcze w latach 90. XX wieku zjazdu autostradowego. Z tej jednak racji, że nie został on wybudowany ich sytuacja finansowa, podobnie jak z resztą innych przedsiębiorców w gminie, uległa pogorszeniu. W reportażu słyszalne są także głosy odmienne, pozytywnie nastawione do obecnego stanu rzeczy – głosy kierowców ciągników siodłowych, którzy korzystają z oferty centrum obsługi transportu dalekobieżnego Nevada Center w Poźrzadle a także głosy jego pracowników. Ten swoisty dwugłos i niejednoznaczność w ocenie wpływu obecności autostrady A2 na lokalność w dużym stopniu odzwierciedla jej specyfikę.
Reportaż autorstwa socjolożki Joanny Janiszewskiej i dziennikarki radiowej Wandy Wasilewskiej przybliża z subiektywnych perspektyw sytuację społeczną i ekonomiczną we wsiach Gronów i Poźrzadło. Obrzeżami tych miejscowości przebiega autostrada A2, ale problematycznym dla ich mieszkańców okazuje się brak zjazdów. Głównymi bohaterami reportażu są państwo Maria i Mirosław Jasenikowie, których dom położony jest pomiędzy autostradą a DK 92 oraz lokalni przedsiębiorcy Dariusz Majchrzak – właściciel zakładu wulkanizacji oraz Jeremiusz Jurczyk - właściciel upadłej stacji benzynowej, którzy zdecydowali się na zakup gruntów położonych blisko planowanego jeszcze w latach 90. XX wieku zjazdu autostradowego. Z tej jednak racji, że nie został on wybudowany ich sytuacja finansowa, podobnie jak z resztą innych przedsiębiorców w gminie, uległa pogorszeniu. W reportażu słyszalne są także głosy odmienne, pozytywnie nastawione do obecnego stanu rzeczy – głosy kierowców ciągników siodłowych, którzy korzystają z oferty centrum obsługi transportu dalekobieżnego Nevada Center w Poźrzadle a także głosy jego pracowników. Ten swoisty dwugłos i niejednoznaczność w ocenie wpływu obecności autostrady A2 na lokalność w dużym stopniu odzwierciedla jej specyfikę.
Mobilki, jak tam droga na Świecko? (15 min. 51’’), realizacja Robert Rydzewski, montaż i edycja Krzysztof Jankowski i Robert Rydzewski
Reportaż jest efektem połącznia metody field recording-u z metodą dziennikarską; wykorzystuje również koncepcję audiosfery. Jednymi z dźwiękowych elementów wielowymiarowej audiosfery dróg i autostrad, które mają charakter ambiansowy i powszechny, są huki przejeżdżających samochodów, warkot silników, piski hamulców i opon, syreny pojazdów uprzywilejowanych. Istnieją jednak dźwięki składające się na audiosferę infrastruktur dla mobilności, do których poprzez CB radio dostęp mają jedynie kierowcy ciągników siodłowych i innych samochodów ciężarowych. Dźwięki niosące fale radiowe są ważnym elementem komunikacji między uczestnikami ruchu drogowego a ludźmi pracującymi wzdłuż szlaków komunikacyjnych. Transportują one nie tylko informacje o wypadkach drogowych, ruchu wahadłowym, korkach, kontrolach policyjnych, ale również są sposobem na podtrzymywanie przyjaźni między kierowcami oraz swoiste remedium na odczuwaną przez nudę powodowaną monotonnością trasy. W końcu fale radiowe na badanym przez nas odcinku DK 92 są sposobem na reklamowanie przydrożnych usług gastronomicznych. Są to reklamy barów, których klientami są rosyjskojęzyczni kierowcy ciągników siodłowych. Z tego powodu te dźwiękowe zachęty nadawane przez CB radio, najczęściej przez pracujące w tych barach kobiety, wypowiadane są w języku rosyjskim – języku, który, prócz języka polskiego, co jest przecież oczywiste, stanowi najczęściej słyszany i obecny przy DK 92. W ten sposób „wschód” staje się słyszalny na „zachodzie”, na pograniczu polsko-niemieckim. Pomimo tego, że CB-konwersacje bywają przerywane, niezrozumiałe, a rozmówcy często giną wśród zakłóceń elektronicznych, to ten rodzaj komunikacji wydaje się być niezagrożony przez współczesną technologię. Dowodem na to jest tymczasowa baza nadawczo-naprawcza stojąca na parkingu blisko skrzyżowania DK 92 oraz i drogi ekspresowej S3 w Świebodzinie. Jest to przyczepa kempingowa z masztem wysokim na kilkanaście metrów, która stanowi radiowe Axis mundi, gdzie przecinają się fale na różnych częstotliwościach. Baza należy do mężczyzny, krótkofalowca, który cały czas nasłuchuje. W jego przyczepie nieustannie trzeszczą, szumią i gadają radiostacje, radia CB oraz FM. Co jakiś czas podjeżdża ktoś z prośbą o regulacje nadajnika, czy naprawę mikrofonu. Krótkofalowiec przez CB udziela informacji, kieruje zagubionych kierowców po labiryntach drogowych, służy swoim doświadczeniem. Kiedy kierowcy tirów zjeżdżają na parking, aby „wykręcić” długą pauzę i ruch na drogach maleje, krótkofalowiec zaczyna łączyć się ze światem wysyłając głosowe pocztówki.
Reportaż jest efektem połącznia metody field recording-u z metodą dziennikarską; wykorzystuje również koncepcję audiosfery. Jednymi z dźwiękowych elementów wielowymiarowej audiosfery dróg i autostrad, które mają charakter ambiansowy i powszechny, są huki przejeżdżających samochodów, warkot silników, piski hamulców i opon, syreny pojazdów uprzywilejowanych. Istnieją jednak dźwięki składające się na audiosferę infrastruktur dla mobilności, do których poprzez CB radio dostęp mają jedynie kierowcy ciągników siodłowych i innych samochodów ciężarowych. Dźwięki niosące fale radiowe są ważnym elementem komunikacji między uczestnikami ruchu drogowego a ludźmi pracującymi wzdłuż szlaków komunikacyjnych. Transportują one nie tylko informacje o wypadkach drogowych, ruchu wahadłowym, korkach, kontrolach policyjnych, ale również są sposobem na podtrzymywanie przyjaźni między kierowcami oraz swoiste remedium na odczuwaną przez nudę powodowaną monotonnością trasy. W końcu fale radiowe na badanym przez nas odcinku DK 92 są sposobem na reklamowanie przydrożnych usług gastronomicznych. Są to reklamy barów, których klientami są rosyjskojęzyczni kierowcy ciągników siodłowych. Z tego powodu te dźwiękowe zachęty nadawane przez CB radio, najczęściej przez pracujące w tych barach kobiety, wypowiadane są w języku rosyjskim – języku, który, prócz języka polskiego, co jest przecież oczywiste, stanowi najczęściej słyszany i obecny przy DK 92. W ten sposób „wschód” staje się słyszalny na „zachodzie”, na pograniczu polsko-niemieckim. Pomimo tego, że CB-konwersacje bywają przerywane, niezrozumiałe, a rozmówcy często giną wśród zakłóceń elektronicznych, to ten rodzaj komunikacji wydaje się być niezagrożony przez współczesną technologię. Dowodem na to jest tymczasowa baza nadawczo-naprawcza stojąca na parkingu blisko skrzyżowania DK 92 oraz i drogi ekspresowej S3 w Świebodzinie. Jest to przyczepa kempingowa z masztem wysokim na kilkanaście metrów, która stanowi radiowe Axis mundi, gdzie przecinają się fale na różnych częstotliwościach. Baza należy do mężczyzny, krótkofalowca, który cały czas nasłuchuje. W jego przyczepie nieustannie trzeszczą, szumią i gadają radiostacje, radia CB oraz FM. Co jakiś czas podjeżdża ktoś z prośbą o regulacje nadajnika, czy naprawę mikrofonu. Krótkofalowiec przez CB udziela informacji, kieruje zagubionych kierowców po labiryntach drogowych, służy swoim doświadczeniem. Kiedy kierowcy tirów zjeżdżają na parking, aby „wykręcić” długą pauzę i ruch na drogach maleje, krótkofalowiec zaczyna łączyć się ze światem wysyłając głosowe pocztówki.
Odgłosy autostrady (17 min. 16’’), realizacja Filip Frąckowski, montaż i edycja Krzysztof Jankowski
Reportaż prezentujący różnorodność głosów mieszkańców wsi położonych między Torzymiem a Trzcielem. Jest to pewnego rodzaju kompilacja rozmów przeprowadzonych z reprezentantami różnych środowisk lokalnych. W audycji wypowiadają się zarówno włodarze poszczególnych gmin jak i przedsiębiorcy prowadzący interesy w pobliżu autostrady A2. Centralnym punktem odniesienia są dostrzegane przez rozmówców Frąckowskiego zmiany jakie zaszły w miejscowościach położonych wzdłuż DK 92 po otwarciu nowego odcinka autostrady w grudniu 2011 roku. Słyszalne są zarówno głosy rozgoryczenia oraz nadziei, jak i obojętności wobec tej potężnej inwestycji w infrastrukturę drogową, która posiada potencjał poprawy lokalnej sytuacji ekonomicznej. Wielkim rozczarowaniem mieszkańców jest nieobecność zaplanowanych przez Ministerstwo Infrastruktury i Budownictwa w 1996 roku węzłów łączących nową autostradę ze starą dwójką. Miały one powstać na wysokości miejscowości Myszęcin, Gronów oraz Poźrzadło, jednak ich realizacja została przesunięta do roku 2030.
Reportaż prezentujący różnorodność głosów mieszkańców wsi położonych między Torzymiem a Trzcielem. Jest to pewnego rodzaju kompilacja rozmów przeprowadzonych z reprezentantami różnych środowisk lokalnych. W audycji wypowiadają się zarówno włodarze poszczególnych gmin jak i przedsiębiorcy prowadzący interesy w pobliżu autostrady A2. Centralnym punktem odniesienia są dostrzegane przez rozmówców Frąckowskiego zmiany jakie zaszły w miejscowościach położonych wzdłuż DK 92 po otwarciu nowego odcinka autostrady w grudniu 2011 roku. Słyszalne są zarówno głosy rozgoryczenia oraz nadziei, jak i obojętności wobec tej potężnej inwestycji w infrastrukturę drogową, która posiada potencjał poprawy lokalnej sytuacji ekonomicznej. Wielkim rozczarowaniem mieszkańców jest nieobecność zaplanowanych przez Ministerstwo Infrastruktury i Budownictwa w 1996 roku węzłów łączących nową autostradę ze starą dwójką. Miały one powstać na wysokości miejscowości Myszęcin, Gronów oraz Poźrzadło, jednak ich realizacja została przesunięta do roku 2030.
Pod nawierzchnią (15 min. 19’’), realizacja Anna Szamotuła, montaż i edycja Krzysztof Jankowski
Głównym bohaterem reportażu Anny Szamotuły pt. Pod nawierzchnią jest Radosław Radziszewski pracujący dla firmy odpowiedzialnej za budowę oraz naprawy autostrady A2. Jest to kolejne z możliwych spojrzeń na tę drogę – z perspektywy kogoś, kto nie tylko był zaangażowany w jej powstawanie, ale także osoby, którą łączy szczególna emocjonalna więź z drogami. Reportaż jest narracją o specyfice pracy inżyniera. Opowieść snuta przez jego bohatera została przepleciona wędrówką w pobliżu węzła autostradowego w Komornikach, gdzie w sierpniu 2016 roku trwały roboty modernizacyjne.
Głównym bohaterem reportażu Anny Szamotuły pt. Pod nawierzchnią jest Radosław Radziszewski pracujący dla firmy odpowiedzialnej za budowę oraz naprawy autostrady A2. Jest to kolejne z możliwych spojrzeń na tę drogę – z perspektywy kogoś, kto nie tylko był zaangażowany w jej powstawanie, ale także osoby, którą łączy szczególna emocjonalna więź z drogami. Reportaż jest narracją o specyfice pracy inżyniera. Opowieść snuta przez jego bohatera została przepleciona wędrówką w pobliżu węzła autostradowego w Komornikach, gdzie w sierpniu 2016 roku trwały roboty modernizacyjne.
Żyjący z TIRami (12 min. 46’’), realizacja Mateusz Chłystun, montaż i edycja Krzysztof Jankowski i Mateusz Chłystun
Opowieść o mieszkańcach Boczowa, którzy z niecierpliwością oczekiwali na oddanie do użytku autostrady A2. Z otwarciem tej nowej trasy prowadzącej do granicy z Niemcami wiązali bowiem nadzieję na zmniejszenie się tranzytu tirów przebiegającą przez Boczów DK 92. Do momentu otwarcia nowego odcinka A2 DK 92 była najważniejszym szlakiem przewozowym prowadzącym ze wschodu na zachód, przez który dziennie przejeżdżało ponad 10 tysięcy samochodów. Kiedy pod koniec 2011 roku oddano do użytku autostradę, mieszkańcy Boczowa mogli odetchnąć z ulgą – nastała cisza. Jednak ta cisza oznaczała bezruch i znaczący spadek przepływu. Na granicy bankructwa znaleźli się ci, dla których "krajówka" była jednym źródłem dochodu. O plajtę otarły się miejscowy motel, kilka stacji benzynowych, kantory i sklepy. Nad Boczowem zawisło widmo bezrobocia. Wszystko wróciło do "normy", kiedy przejazd autostradą stał się płatny i w konsekwencji kierowcy tirów wrócili na DK 92. Wraz z nimi powrócił nie tylko biznes, ale hałas oraz powodowane wzmożonym ruchem drogowym poczucie zagrożenia. Mieszkańcy Boczowa nieustannie obawiają się o bezpieczeństwo swoje i swoich dzieci, które, by dotrzeć do miejscowej szkoły muszą pokonać „starą dwójkę”. Hałas powodowany nieustannym przepływem gabarytowych ciężarówek zaburza także rytm pracy w szkole. By go zminimalizować mieszkańcy rozpoczęli batalię z GDDKiA o montaż ekranów akustycznych. Ich działania są jednak bezskutecznie.
Opowieść o mieszkańcach Boczowa, którzy z niecierpliwością oczekiwali na oddanie do użytku autostrady A2. Z otwarciem tej nowej trasy prowadzącej do granicy z Niemcami wiązali bowiem nadzieję na zmniejszenie się tranzytu tirów przebiegającą przez Boczów DK 92. Do momentu otwarcia nowego odcinka A2 DK 92 była najważniejszym szlakiem przewozowym prowadzącym ze wschodu na zachód, przez który dziennie przejeżdżało ponad 10 tysięcy samochodów. Kiedy pod koniec 2011 roku oddano do użytku autostradę, mieszkańcy Boczowa mogli odetchnąć z ulgą – nastała cisza. Jednak ta cisza oznaczała bezruch i znaczący spadek przepływu. Na granicy bankructwa znaleźli się ci, dla których "krajówka" była jednym źródłem dochodu. O plajtę otarły się miejscowy motel, kilka stacji benzynowych, kantory i sklepy. Nad Boczowem zawisło widmo bezrobocia. Wszystko wróciło do "normy", kiedy przejazd autostradą stał się płatny i w konsekwencji kierowcy tirów wrócili na DK 92. Wraz z nimi powrócił nie tylko biznes, ale hałas oraz powodowane wzmożonym ruchem drogowym poczucie zagrożenia. Mieszkańcy Boczowa nieustannie obawiają się o bezpieczeństwo swoje i swoich dzieci, które, by dotrzeć do miejscowej szkoły muszą pokonać „starą dwójkę”. Hałas powodowany nieustannym przepływem gabarytowych ciężarówek zaburza także rytm pracy w szkole. By go zminimalizować mieszkańcy rozpoczęli batalię z GDDKiA o montaż ekranów akustycznych. Ich działania są jednak bezskutecznie.
Mateusz Chłystun: urodzony w Poznaniu, wychowany w Pile. Pierwsze reporterskie kroki stawiał w szkolnej gazecie. Kontynuował je na stażu w polonijnym magazynie "Goniec Polski" w Londynie. Zainteresowanie kulturą krajów Europy Wschodniej pokierowało go na filologię rosyjską. Później przyszedł czas na Radio i telewizję. Obecnie dziennikarz poznańskiej telewizji WTK.
Filip Frąckowski: artysta plastyk i projektant grafiki użytkowej interesujący się dźwiękiem. Studiował Malarstwo w Mason Gross School of the Arts w New Brunswick, New Jersey, USA oraz Projektowanie Graficzne na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu.
Joanna Janiszewska: doktor socjologii, resocjalizatorka, etnolożka, wykładowczyni w Katedrze Socjologii UKW w Bydgoszczy. Pracowała jako asystentka rodzin Romów rumuńskich – społeczności podwójnie wykluczonej żyjącej w barakach na koczowisku we Wrocławiu, a także z imigrantami przez kilka lat prowadząc Stowarzyszenie Na Rzecz Integracji Społeczeństwa Wielokulturowego „Nomada”. Watchdogini, monitorowała m.in. pracę przy obsłudze cudzoziemców w Dolnośląskim Urzędzie Wojewódzkim i w komisariatach Policji. Kilka lat była społecznym kuratorem sądowym w III Wydziale Rodzinnym i Nieletnich przy Sądzie Rejonowym Wrocław-Śródmieście. Liderka globalnej odpowiedzialności.
Robert Rydzewski: etnolog i antropolog kulturowy, doktorant w Zakładzie Studiów Europejskich i Krytyki Kulturowej na UAM w Poznaniu. Wśród jego zainteresowań naukowych znajdują się nacjonalizm, migracje, antropologia miasta i antropologia dźwięku. Prowadził badania terenowe w Polsce, Indiach, Macedonii i Serbii. Obecnie poświęca się badaniom transformacji miast post-jugosłowiańskich. W wolnym czasie reporter i reportażysta radiowy. Swoją pasję radiową zaczynał w studenckim Radu Afera. Dzisiaj współpracuje ze Studiem Reportażu i Dokumentu Polskiego Radia.
Anna Szamotuła: absolwentka kulturoznawstwa i filmoznawstwa UAM w Poznaniu, szefowa Działu Kultury w Radio Afera, autorka cyklu reportaży o projekcie 5 Zmysłów, współscenarzystka serialu radiowego „Radioterapia” w reżyserii Xawerego Żuławskiego, zrealizowanego przez 4 Program Polskiego Radia, autorka słuchowisk radiowych „Paraliż senny” i „Stupor”, oraz audycji „Stany nieważkości” na antenie radia Afera, koordynatorka „RAT: Radiowe Atelier Teatralne”.
Wanda Wasilewska: od 1991 roku dziennikarka i reportażystka Radia Poznań. Jej pasją są reportaże, które do października 2003 roku tworzyła w spółce autorskiej z Marią Blimel. Laureatka kilkudziesięciu prestiżowych nagród wspólnie z Marią i indywidualnie. Współpracowniczka Studia Reportażu i Dokumentu Polskiego Radia, Programów I, II, III oraz Radia Bis. Zajmuje się przede wszystkim publicystyką społeczną (problemy ludzi niepełnosprawnych, uzależnionych, bezdomnych, bezrobotnych) i kulturalną (teatr niezależny, literatura, sztuka, film animowany, piosenka poetycka). Od blisko 25 lat współpracuje z festiwalem Malta, Teatrem Ósmego Dnia, Centrum Sztuki Dziecka, ze Stowarzyszeniem Artystów Enter Art., z twórcami Mobilnego Centrum Kultury-Kontener Art, Festiwalami Animator i Nowa Siła Kuratorska. Autorka wielu kampanii społecznych m.in. profilaktyki uzależnień, solidarności międzypokoleniowej, promowaniu rodzinnych domów dziecka oraz aktywizacji zawodowej ludzi bezrobotnych. Prowadzi zajęcia z Pracowni Radiowej na Wydziale Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej oraz na Wydziale Filologii Polskiej i Klasycznej UAM w Poznaniu.
Krzysztof Jankowski: Realizator dźwięku z kilkunastoletnim doświadczeniem. Na co dzień pracuje zawodowo w studiach nagraniowych i emisyjnych. Jego ulubioną formą produkcji radiowych są audycje słowno-muzyczne o charakterze publicystycznym i popularno-naukowym.
Filip Frąckowski: artysta plastyk i projektant grafiki użytkowej interesujący się dźwiękiem. Studiował Malarstwo w Mason Gross School of the Arts w New Brunswick, New Jersey, USA oraz Projektowanie Graficzne na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu.
Joanna Janiszewska: doktor socjologii, resocjalizatorka, etnolożka, wykładowczyni w Katedrze Socjologii UKW w Bydgoszczy. Pracowała jako asystentka rodzin Romów rumuńskich – społeczności podwójnie wykluczonej żyjącej w barakach na koczowisku we Wrocławiu, a także z imigrantami przez kilka lat prowadząc Stowarzyszenie Na Rzecz Integracji Społeczeństwa Wielokulturowego „Nomada”. Watchdogini, monitorowała m.in. pracę przy obsłudze cudzoziemców w Dolnośląskim Urzędzie Wojewódzkim i w komisariatach Policji. Kilka lat była społecznym kuratorem sądowym w III Wydziale Rodzinnym i Nieletnich przy Sądzie Rejonowym Wrocław-Śródmieście. Liderka globalnej odpowiedzialności.
Robert Rydzewski: etnolog i antropolog kulturowy, doktorant w Zakładzie Studiów Europejskich i Krytyki Kulturowej na UAM w Poznaniu. Wśród jego zainteresowań naukowych znajdują się nacjonalizm, migracje, antropologia miasta i antropologia dźwięku. Prowadził badania terenowe w Polsce, Indiach, Macedonii i Serbii. Obecnie poświęca się badaniom transformacji miast post-jugosłowiańskich. W wolnym czasie reporter i reportażysta radiowy. Swoją pasję radiową zaczynał w studenckim Radu Afera. Dzisiaj współpracuje ze Studiem Reportażu i Dokumentu Polskiego Radia.
Anna Szamotuła: absolwentka kulturoznawstwa i filmoznawstwa UAM w Poznaniu, szefowa Działu Kultury w Radio Afera, autorka cyklu reportaży o projekcie 5 Zmysłów, współscenarzystka serialu radiowego „Radioterapia” w reżyserii Xawerego Żuławskiego, zrealizowanego przez 4 Program Polskiego Radia, autorka słuchowisk radiowych „Paraliż senny” i „Stupor”, oraz audycji „Stany nieważkości” na antenie radia Afera, koordynatorka „RAT: Radiowe Atelier Teatralne”.
Wanda Wasilewska: od 1991 roku dziennikarka i reportażystka Radia Poznań. Jej pasją są reportaże, które do października 2003 roku tworzyła w spółce autorskiej z Marią Blimel. Laureatka kilkudziesięciu prestiżowych nagród wspólnie z Marią i indywidualnie. Współpracowniczka Studia Reportażu i Dokumentu Polskiego Radia, Programów I, II, III oraz Radia Bis. Zajmuje się przede wszystkim publicystyką społeczną (problemy ludzi niepełnosprawnych, uzależnionych, bezdomnych, bezrobotnych) i kulturalną (teatr niezależny, literatura, sztuka, film animowany, piosenka poetycka). Od blisko 25 lat współpracuje z festiwalem Malta, Teatrem Ósmego Dnia, Centrum Sztuki Dziecka, ze Stowarzyszeniem Artystów Enter Art., z twórcami Mobilnego Centrum Kultury-Kontener Art, Festiwalami Animator i Nowa Siła Kuratorska. Autorka wielu kampanii społecznych m.in. profilaktyki uzależnień, solidarności międzypokoleniowej, promowaniu rodzinnych domów dziecka oraz aktywizacji zawodowej ludzi bezrobotnych. Prowadzi zajęcia z Pracowni Radiowej na Wydziale Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej oraz na Wydziale Filologii Polskiej i Klasycznej UAM w Poznaniu.
Krzysztof Jankowski: Realizator dźwięku z kilkunastoletnim doświadczeniem. Na co dzień pracuje zawodowo w studiach nagraniowych i emisyjnych. Jego ulubioną formą produkcji radiowych są audycje słowno-muzyczne o charakterze publicystycznym i popularno-naukowym.
